Zomerregen en Regenbogen

Gisteren viel de regen met bakken uit de lucht, er leek geen einde aan te komen. De vloer kwam omhoog, want ja, ik had de schuifpui gewoon open staan. En toch… had ik het zomergevoel.

Ik hou van die geur van regen in de zomer, die zachte verfrissing. Alsof alles even schoon gewassen wordt.

Maar goed, ik hou ook (misschien nog wel meer) van de zon. Dus toen die ineens dwars door die bui heen brak, dacht ik: Yes, daar komt de regenboog!.

Ik naar buiten, meteen zoeken. En ja hoor, daar was ‘ie.

Alleen… die pot met goud? Die heb ik niet gehaald. Was me net iets te ver lopen. En ik had geen slippers aan.

Zo gaat dat ook in het leven.

Soms regent het dagen, weken, maanden achter elkaar in je hoofd of hart. Alles voelt grijs. En dan ineens, een onverwacht straaltje zon. Iets kleins dat doorbreekt. Een lach, een herinnering, een liedje, een vriendin die precies op tijd appt. Het leven zegt dan niet: “vanaf nu is alles licht.”

Nee, de regen stopt niet meteen. Maar het licht breekt er wél doorheen. En precies dan: ga op zoek naar die regenboog. Misschien is 'ie niet groot, of hij is er maar even. Misschien zelfs maar vaag, maar hij is er. Hoe klein 'ie ook is.