Spiritualiteit met vieze woorden en wijnvlekken

Er was een tijd heel lang geleden dat ik dacht dat je een soort monnik moest zijn om spiritueel te zijn. Zo eentje die nooit boos wordt, alleen in linnen kleding rondloopt, de ‘natuur z’n gang laat gaan’ (lees: jezelf niet meer verzorgen) en zichzelf voedt met  zonlicht. Die fase duurde precies drie dagen – tot ik me verslikte in een glibberig stukje tofu en me afvroeg waar ik in godsnaam mee bezig was.

Want ff serieus: sinds wanneer staat spirituele groei gelijk aan het inleveren van je persoonlijkheid?

Alsof je pas verlicht bent als je nooit meer fuck (of tering)  zegt, je vrienden in chakrakleuren labelt en altijd met een serene glimlach op een meditatiekussen zit terwijl je huis ruikt naar salie en eenzaamheid. 

Je kunt heel goed aan jezelf werken terwijl je af en toe een tirade houdt tegen je stofzuiger, koffiezetapparaat of een ander iets wat net stuk gaat als jij het nodig hebt. Je kunt het universum vertrouwen én alsnog je (geëpileerde) wenkbrauwen optrekken bij de maanstand in je weerapp. Je mag heus je innerlijke kind knuffelen en daarna een wijntje inschenken voor je innerlijke rebel. Die twee hoeven elkaar niet uit te sluiten.

Echte spiritualiteit gaat  niet over zweven. Het gaat over landen. In je lijf, in het moment, in je leven zoals het is. Met kruimels op je bank en alles.

Je hoeft geen yogi in Nepal te zijn om bewust te leven. Je mag ook gewoon een mens zijn met PMS, een Netflixverslaving en een zwak voor knoflooksaus.

Wat mij betreft is het juist stoer om jezelf onder ogen te komen zonder dat je je anders voor hoeft te doen. Om je triggers te bekijken én je favoriete reality-tv. Om soms liefdevol te reflecteren, en soms gewoon ongefilterd te klagen over mensen die 'namasté' zeggen in de supermarkt alsof het een geheim wachtwoord is.

Dus ja. Je mag schelden en schaterlachen, twijfelen en falen, vloeken in de regen en huilen in de file. En ondertussen groeien. Bewust zijn. Je hart openhouden. Zelfs met een biefstuk in je maag.

Spiritualiteit is geen menukaart met regels. Het is een rommelig buffet van ervaringen, lessen en keuzes. En jij mag je bord vullen op jouw manier.

En als dat met een glas wijn en een goed gesprek is, dan zeg ik: proost, wijze vrouw. Je bent precies waar je moet zijn.

.