Een ode aan vriendschap

Soms krijg je zo’n berichtje. Zo eentje waar je hart een sprongetje van maakt. “Ik denk aan je.” Of: “Hoe gaat het écht met je?”
Kleine zinnen, grote impact.

De afgelopen tijd heb ik zulke berichtjes gekregen. Zomaar, uit het niets. Van mensen die voelen. Die zien. En weet je? Dan komt er ineens zo’n golf van besef: wow, ik bén gezegend met echte vriendschap.

Dat is niet altijd vanzelfsprekend geweest.

Lange tijd hield ik mezelf groot. Altijd sterk, altijd ‘gaat goed hoor’. Niet omdat ik geen behoefte had aan contact, maar omdat ik het simpelweg niet toeliet. Kwetsbaarheid voelde als een risico. En als je nooit echt open bent geweest, hoe kun je dan weten wat het is om echt verbonden te zijn?

Eenzaamheid kun je ervaren te midden van mensen. Ook als je lacht op feestjes en je agenda vol staat. Want eenzaamheid zit niet in het aantal contacten, maar in het missen van echtheid. Van die gesprekken die verder gaan dan koetjes en kalfjes. Die momenten waarop iemand door je heen prikt en blijft.

Ik heb moeten leren praten. Niet zomaar woorden, maar delen. Wat me raakt. Wat me dwarszit. Wat ik nodig heb.
En ik heb ook moeten leren luisteren. Niet meteen oplossen, fixen of adviezen geven. Gewoon zijn bij de ander.

Vriendschap is geen eenrichtingsverkeer. Het is geen snelweg waar één iemand het gas intrapt. Het is een evenwijdige weg, waarbij we samen lopen. Soms naast elkaar, soms even uit zicht, maar altijd in verbinding.

Het vraagt bewustzijn. Koestering. Niet alleen op verjaardagen of als het uitkomt, maar ook op random dinsdagen, als er niks bijzonders aan de hand is.

Want de waarheid is: vriendschap is kwetsbaar. Het is iets kostbaars dat je moet verzorgen. Geen cactus die maanden zonder aandacht overleeft, maar meer een bloem die je af en toe water moet geven. Een bloemetje dat je – als je het goed doet – jarenlang ziet bloeien.

Dus aan jou, als je dit leest: wie verdient vandaag een berichtje van jou?

En aan mijn vrienden: dank jullie wel. Voor het luisteren, spiegelen, lachen, huilen, checken, blijven.
Ik zie jullie. En ik koester jullie.

Altijd.